Το ακαδημαϊκό έτος έχει ξεκινήσει εδώ και κάποιους μήνες, και με βρήκε στο πρώτο έδρανο, συντροφιά με ένα σκέτο καφέ να παρακαλουθώ τα χρωστούμενα του πρώτου εξαμήνου.
"Ποτέ μην κοιτάς πίσω εκτός αν σχεδιάζεις να πας από εκεί" είχε πει ο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ και να 'μαι και γω που επέστρεψα.
Ως παλιά πεμπτοετής καραβάνα λοιπόν, κάθομαι και παρακολουθώ τους νεαρούς συναδέλφους, που άφησαν τα θρανία του λυκείου και προσγειώθηκαν στα αμφιθέατρα του Παντείου.
*Μπαίνω στο ρόλο, παρατηρητή αλά National Geographic*
Και ποιό είναι το βασικό πρόβλημα του πρωτοετού κυρίες και κύριοι;
Οι φοιτητικές παρατάξεις!
Ω ναι! Ούτε ότι δε χωράνε στις αίθουσες, ούτε ότι πληρώνουν τις σημειώσεις των καθηγητών, ούτε ότι η ενημέρωση των φοιτητών (στο Πάντειο τουλάχιστον) είναι ανύπαρκτη, ούτε η προβληματική σίτιση/στέγαση, ούτε τα χίλια δύο προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου.
Οι φοιτητικές παρατάξεις. Έτσι, γενικά και αόριστα.
"Δεν ήρθες εδώ κυρά μου να ασχοληθείς με την πολιτική. Εδώ ήρθες να μάθες γράμματα." λέει ο μικρός μας φίλος ενώ τρίβει τα χέρια του.
Γενικά ο στόχος του "έξω οι φοιτητικές παρατάξεις", είναι οι πιο "ενοχλητικοί", οι αριστεροί, ελευθεριακοί και λοιποί συγγενείς.
Από που πηγάζει όμως η απέχθεια προς τις παρατάξεις;
1. Η απόψη του μέσου Έλληνα για το συνδικαλισμό.
Χρόνια τώρα, αλλά κυρίως με τον ερχομό της οικονομικής κρίσης ο μέσος Έλληνας έχει πειστεί ότι για τα χίλια μύρια που περνάει, ευθύνονται οι "κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές". Προφανώς υπάρχουν και οι Φωτόπουλοι, και οι Παναγιωτόπουλοι αλλά δεν είναι ο κανόνας. Το ζήτημα που προκύπτει είναι,ότι μέσα από τον μάχη των κέντρων εξουσίας, υπέρ της πλήρους αποπολιτικοποίησης σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής η έννοια του συνδικαλισμού έχει σε μεγάλο βαθμό εκφυλιστεί.
2. Ο νόμος της αδράνειας.
Ο Mr.Freeman στο Part 63, μιλάει για το τρίπτυχο της σύγχρονης χαρούμενης ζωής: "ΦΑΙ - ΣΚΑΤΑ - ΧΑΒΑΛΕΣ". Σε μια υπνωτισμένη κοινωνία, η ενεργοποίηση με στόχο τη διεκδίκηση φαντάζει πιο δύσκολη από ποτέ. Σε άλλες εποχές, η πείνα και η φτώχεια οδηγούσαν στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκων στρωμάτων (όχι πάντα προς τη θετική κατεύθυνση). Σήμερα βρισκόμαστε σε μια φάση, όπου από τη μία το κράτος καταπατά καθημερινά θεμελιώδη δικαιώματα, όμως ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνικών μαζών, εξακολουθεί να έχει (αν και περιορισμένες), δυνατότητες κατανάλωσης, αρκετές ώστε να ώστε να τους κρατήσουν σε καθεστώς πλήρους αδράνειας. Σε μια πραγματικότητα που ζητήματα όπως η πλουραλιστική ενημέρωση, η ποιοτική ψυχαγωγία και το βάθος της δημοκρατίας, θεωρούνται δευτερεύοντα, προβλήματα όπως αυτά που αντιμετωπίζει η το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν είναι αρκετά ώστε από μόνα τους να προκαλέσουν εξελίξεις.
3. Όλοι ίδιοι είναι.
Φράση σταθμός, στην Ελλάδα της κρίσης. Ο σπόρος φυτεύτηκε το στις πλατείες το 2011 και σήμερα θερίζουμε "Κασιδιάρηδες". Είναι λογικό να υπάρχουν συσσωρευμένη οργή και θυμός, όμως η τιμωριτική στάση απέναντι στους πάντες και τα πάντα, χωρίς να συνοδεύεται από ένα σχέδιο δράσης - μία εναλλακτική πρόταση μόνο καταστροφική μπορεί να είναι. Η αδυναμία των πολιτών να κατανοήσουν τα πραγματικά προβλήματα, και τις αιτίες που έχουν φέρει τη χώρα στην υφιστάμενη κατάσταση, είναι ενδεικτική του πόσο δύσκολα αυτή θα ανατραπεί (τουλάχιστον, χωρίς τη παρέμβαση εξωτερικών παραγόντων).
Όταν στους παραπάνω λόγους, προστίθεται και η λανθασμένη διάκριση των φοιτητών με τον κόσμο της εργασίας, το cocktail της πλήρους αποπολιτικοποίησης είναι έτοιμο. Εδώ έρχεται η αγαπημένη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να εκμεταλλευτεί, το χάσμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ της μεγάλης μάζας των φοιτητών και των αγωνιζόμενων δυνάμεων εντός πανεπιστημίου.
Με την ευγενική χορηγία της Siemens, οι μανούλες του marketing με έδρα τη Συγγρού, τα τελευταία χρόνια προσπαθούν και σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουν καταφέρει, να δημιουργήσουν ένα ρεύμα εναντίον των φοιτητικών παρατάξεων (2014 Φοιτητικοί Σύλλογοι πέρα από κόμματα), και γενικότερα ενάντια σε οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία εντός σχολών (2015 Ανοιχτές Σχολές).
Προσωπικά, αν και δεν ειμαι μέλος κάποιας παράταξης ή σχήματος, θεωρώ την υπάρξη και τη δραστηριοποίηση τους, πολύ σημαντική. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός που τόσο πολεμήθηκε από τη χούντα, δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί στο όνομα του "εγώ θα τη βολέψω", από τα πνευματικά αδέρφια των χρυσαυγιτών. Φυσικά δε μιλάω για το φοιτητικό συνδικαλισμό του Bansko και του Caramela.
Σε μια κοινωνία που ρημάζεται καθημερινά, η απάντηση δε μπορεί να είναι οι ίσες αποστάσεις και η απομόνωση αυτών που αντιστέκονται.
