Ήθελα τόσο πολύ να βρέξει σήμερα. 

Κουράστηκα απ' τη ζέστη.

Δε θυμάμαι να με ενοχλήσει τόσο, άλλο καλοκαίρι.

Πρώτη φορά έχω τόσο έντονο το ένστικτο της φυγής.

Σα μια ακούσια διαδικασία αυτοσυντήρησης, που δε μου αφήνει επιλογή.

Μακριά απ' τα τσιμέντα, μακριά απ' τις γνωστές γειτονιές, μακριά από Pokémon και εκπαιδευτές.

Βαρεμάρα!

Δηλώνω τέκνο της νοσηρής κενότητας, που πλανιέται πάνω από τα θερινά μπαλκόνια της Αθήνας,

Για πόσο; Πόσες μπύρες ακόμα;

Το σύνδρομο της νεκρής μητέρας πρέπει να πάψει να είναι μεταφορά,

και γρήγορα να αποδράσω σε μια παραλία για το υπόλοιπο του καλοκαιριού.

22:56

Λίγο μετά το Αίγιο. Στιβαγμένος στα πίσω καθίσματα υπεραστικού λεωφορείου.

Ουρά της ανομοιογενούς ανθρώπινης μάζας, που δημιούργησε μια υπάλληλος, κρυμμένη πίσω απ’ το τζάμι των εκδοτηρίων της Ζαΐμη 2,

Εδώ και δέκα λεπτά, ακολουθούμε με ευλάβεια ένα φορτηγό ψυγείο κρεάτων, που όλα δείχνουν πως δε θέλει να φτάσει ποτέ στον προορισμό του.

Στα δεξιά παράθυρα συνεχώς εμφανίζονται νέα χωρία και οικισμοί.
Σπίτια σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των βουνών, ολοκληρωτικά ενταγμένα σε ένα παιχνίδι αέναης "καταστροφής και ενσωμάτωσης" με τη φύση.
Εκατοντάδες μακρινά κίτρινα φώτα, στολίδια της διαδρομής προς την Aθήνα.
Φώτα τα οποία η νύχτα μεταμορφώνει σε μικρά γήινα άστρα, που εξαντλημένα απ' το γαλαξιακό τους ταξίδι, ξαπλώνουν άναρχα στο φλοιό της γης για να ξαποστάσουν.