29/8, Σύμη
Πυροβολισμοί σε συμπλοκή λιμενικών και δουλεμπόρων. Μέσα στο δουλεμπορικό βρίσκονται στιβαγμένοι 70 πρόσφυγες από τη Συρία. Ένας δεκαπεντάχρονος πέφτει νεκρός απ' τα πυρά.
Άλλη μια ειδηση που πέρασε στα ψιλά γράμματα των δελτίων ειδήσεων. Μια υπόθεση ρουτίνας για εμάς τους πολιτισμένους. Για εμάς του ευαίσθητοποιημένους πολίτες του δυτικού κόσμου.
Λειτουργούμε σαν κοινό σε μια Splatter ταινία που απλά περιμένουμε να τελειώσει, όσο εμείς απολαμβάνουμε τα καλά βουτυρωμένα ποπκορν μας.
Μόνο που τώρα ο ανθρώπινος πόνος είναι αληθινός. Και το τέλος δεν έρχεται. Αντίθετα οι σκηνές βίας επαναλαμβάνονται, ξανά και ξανά και ξανά, με όλο και μεγαλύτερη ένταση.
Ως πότε; Πόσες εκατόμβες νεκρών παιδιών πρέπει να δούμε ακόμα για να υπάρξει αντίδραση;
Πίσω από τη βιτρίνα της πολιτισμένης Ευρώπης αναδύεται η βρώμα του σάπιου παρελθόντος της. Απ' ότι φαίνεται, η γηραιά ήπειρος είναι καταδικασμένη να επιστρέφει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στις σκοτεινές εποχές των θαλάμων αερίων του 3ου Ράιχ, των βασανιστηρίων του Μεσαίωνα, των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας.
Έτσι και τώρα. Η ευρωπαϊκή ελίτ με τη σιωπηρή συνενοχή των λαών που εξουσιάζει, έχει αποφασίσει να μετατρέψει τη Μεσόγειο σε ένα υγρό ομαδικό τάφο.
Κάθε μέρα λοιπόν η θάλασσα θα ξεβράζει άψυχα παιδικά κορμιά.
Αλλά κανείς δε θα νοιάζεται.
Γιατί κανένα κανάλι δε θα παίξει πρώτη είδηση το δράμα τους.
Γιατί κανένα δικαστήριο δε θα δικάσει τους δολοφονους τους.
Γιατι κανένα απ' αυτά τα παιδιά δε λέγεται Σεσίλ.
