Δε σκόπευα να γράψω τέτοιο ποστ, το αλκοόλ όμως διέταξε, το spotify με τις random μουσικές επιλογές έφτιαξε το κλίμα και γενικά δεν είναι όλη μας η ζωή Τσίπρας, ISIS και πάλη των τάξεων.
Η αληθινή αγάπη υπάρχει.
Τη βρίσκεις παντού πάνω της.
Στα μαλλιά της, στο δέρμα της, στα μάτια της, στη μυρωδιά της, στη φωνή της, στα χέρια της, στα λακκάκια της μέσης της, στους αστραγάλους της.
Στη γκρίνια της, στους ψυχαναγκασμούς της, στις σκατένιες της στιγμές, στα παρακάλια της, στη σαπίλα της και στις πιο δημιουργικές μέρες της.
Στις πιο χαζές επιθυμίες της, στα δάκρυα της, στα γέλια της.
Όταν όλα αυτά, που η τέχνη προσπαθεί αιώνες να εξηγήσει, συμπυκνώνονται σε ένα άγγιγμα, τότε ξέρεις. Τότε καταλαβαίνεις.
Και ναι, η αγάπη μερικές φορές πονάει.
Έρχονται στιγμές που μπορεί να χρειαστεί να συνεχίσεις μόνος.
Ίσως να μην ξέρεις που πατάς. Ίσως να πονάς.
Όταν η όμως αγάπη σου μαθαίνει να ζεις, μπορείς να συμμορφωθείς στο ότι θα κουβαλάς μια γλυκόπικρη νοσταλγία, για πάντα! Έτσι δεν είναι;
Τώρα που τα ξαναδιαβάζω μου έρχεται να τα σβήσω, αλλά όχι και έτσι και αλλιως και οι Jolly Roger γράφουν γλυκανάλατα. Να που ζήσαμε και εμείς οι χλιαροί, κάτι που να θυμίζει ταινία.
0 σχόλια