Εσύ;

Tυλιγμένος με τη βαριά σκονισμένη κουρτίνα για ώρες. Πίσω σου το κλειστό παντζούρι προστατεύει το χώρο απ' τα άναρχα φωτόνια, που μάχονται να καταστρέψουν το αγαπημένο παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων.

Οι δείκτες του ρολογιού στροβιλίζονται ασταμάτητα προσπαθώντας να ξεφύγουν απ' την περιστρεφόμενη φυλακή, υποταγμένοι σε αιώνιο φλέρτ με την αόρατη φυγόκεντρο δύναμη.

Είσαι αθόρυβος.

Το απόλυτο σκοτάδι τρομάζει τους ανθρώπους, μέχρι να το αγαπήσουν. 

Μέχρι να θυσιάσουν σε αυτό όλα τα μικρά σκοτάδια που κυοφορούν και να δημιουργήσουν το προσωπικό τους μαυροπίνακα, πάνω στον οποίο θα διορθώσουν όλες τις λανθασμένες εξισώσεις που τους οδήγησαν σε αδιέξοδο.

Οι παιδικές φωνές που κατακλύζουν το δωμάτιο δεν είναι παρά αναμνήσεις που έρπουν πάνω στους τοίχους. Μόνο ο ήχος της κιμωλίας που τσιρίζει είναι πραγματικός.

Ο χρόνος άφθονος και οι επιλογές δύο.

Θα ανοίξεις τη πόρτα και θα ρισκάρεις ή θα χαοθείς στην ασφάλεια της ενδοσκόπησης;