Η φαντασία του πλήθους βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας. Υπνωτισμένοι οι κάτοικοι-χρήστες των μεγαλουπόλεων, πεθαίνουν καθημερινά από υπερβολική δόση άχρηστης πληροφορίας.
(τουν τουν) Ανακοίνωση για απεργία στο μετρό, νέον ταμπέλα "καφές και τυρόπιτα 2 ευρώ", ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΡΓΑ, τρελαμένα φανάρια, 50% εκπτώσεις στις βιτρίνες, φυλλάδια για δωρεάν επίσκεψη στο νέο spa, "κυρία κυρία, θέλετε να δοκιμάσετε τη νέα μας κολόνια". Μια ασταμάτητη φασαρία που σαν ορμητικός χείμαρρος κουβαλάει και φράζει με κάθε είδους σκουπίδια και την τελευταία τρύπα δημιουργικής διαφυγής.
Όμως, όλα αυτά που χτίσαμε διαβάζοντας για χρόνια Ρόουλινγκ και Τόλκιν εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα μας. Λίγη συγκέντρωση αρκεί για να θυμηθείς πόσο εύκολο είναι να δημιουργείς εικόνες. Να βλέπεις, να ακούς, να μυρίζεις, μια κούπα αχνιστό καφέ που χύνεται στο χιόνι, το βέλος που σκίζει τον αέρα πριν καρφωθεί στο στόχο, μια κιθάρα που σπάει σε κομμάτια πέφτοντας από ψηλά, τη φωτιά που χορεύει μέσα στο τζάκι, το γέλιο του κλόουν, όταν μετά από χρόνια τον καλούν σε ένα ακόμα παιδικό πάρτι.
Γράφω απ' το γραφείο μου. Το πόσο μου έλειψε η καρεκλίτσα μου δε περιγράφεται!
H προπαίδευση στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Πυροβολικού στη Θήβα τελείωσε. Το συμπέρασμα; 15νθήμερο συνέδριο που στεγάστηκε σε επαρχιακό ξενοδοχείο δύο αστέρων με κάκιστες τουαλέτες και περιλάμβανε μικρές δόσεις αγγαρείας.
Τι έμαθα μέσα; Να προσποιούμαι. Ότι κατανοώ, ότι σέβομαι, ότι παθιάζομαι.
Πίσω από την αστραφτερή βιτρίνα, ο ΕΣ, ως μικρογραφία της κοινωνίας μας, βρωμάει σαπίλα, βόλεμα και διαφθορά.
Το θετικό είναι ότι συνάντησα άτομα νεαρά σε ηλικία, που ενώ εργάζονται μέσα σε αυτό το σύστημα έχουν παραμείνει αμόλυντα (τουλάχιστον εμφανώς) απ' αυτό. Ήταν οι μόνοι που χωρίς φωνές, μεταβολές και ειρωνεία κατάφερναν να κάνουν 160 άτομα να τους παρακολουθούν χωρίς να γίνεται ζούγκλα. Βέβαια, ως πιτσιρικάδες έχουν όλα τα χρόνια μπροστά τους να μεταλλαχθούν.
_Η πρώτη μέρα
Ξεκινήσαμε γύρω στις 11 για τη Θήβα. Το κλίμα στο αμάξι ήταν αρκετά περίεργο. Ο πατέρας μου τα είχε βάψει μαύρα, εγώ είχα φρικάρει από το άγχος και η μάνα μου προσπαθούσε να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα, χωρίς επιτυχία. Φτάσαμε στη πύλη όπου αποχαιρέτησα τους δικούς μου και ανηφόρησα το δρόμο για το εντευκτήριο, όπου έγινε καταγραφή των στοιχείων μας και ένας υποτυπώδης έλεγχος στα πράγματα μας (βέβαια εκεί ανακάλυψα ότι ο νυχοκόπτης μου είχε πάνω 3 σουγιαδες, οι οποίοι προφανώς αφαιρέθηκαν).
Η διαδικασία κυλούσε τρομακτικά αργά. Μόνο για τα δύο αυτά στάδια, φάγαμε περίπου 2 ώρες στον ήλιο. Κάθε εικοσάδα που ήταν έτοιμη έπαιρνε το δρόμο για το κεντρικό ΚΨΜ του κέντρου. Εκεί ακολούθησαν και άλλες έρωτήσεις, έξτρα χαρτούρα και τέλος πληρωθήκαμε. 8,80 ευρώ παρακαλώ!
Σειρά είχε η επίσκεψη στο ιατρείο, όπου μας εξέτασαν, εμβολιαστήκαμε και περάσαμε από ψυχολόγο και μετά ακριβώς απέναντι στο λαβύρθινθο ιματισμού για να παραλάβουμε τα ρούχα της στρατιωτικής κολεξιόν 2016-17. Εκεί μέσα γινόταν ένας χαμός. Παντελόνια μεγέθους medium, δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα, οπότε οι πολύ λεπτοί ντύθηκαν με small και όλοι οι υπόλοιποι με large. Για τους ψηλούς ή τους λίγο πιο παχουλούς η κατάσταση ήταν ανεκτή, αλλά για τους κοντούς η φάση ήταν αστεία, καθώς έφερνα υπερβολικά στα gnomάκια του διάσημου RPG.
Αφού ντυθήκαμε όπως όπως, πήραμε και επίσημα το δρόμο για το "σπίτι". Για τις επόμενες 15 ημέρες θα ανήκαμε στη Δ' Πυροβολαρχία της 3ης Μοίρας. Η εξαντλητική ημέρα έκλεισε με το καλωσόρισμα του διοικητική και με αρκετό στριφογύρισμα στα αρχαία κρεβάτια του ΕΣ.
//Βασικό hint: Δεν εντοπίστηκαν κοριοί//
To προσωπικό ήταν πολύ κουλ (ειδικά σε σχέση με αυτά που άκουσα για άλλα κέντρα). Την "εκπαίδευση" μας την είχαν αναλάβει ανθυπολογαγοί, όλοι γύρω στα 23-24. Στις περισσότερες περιπτώσεις το μόνο που απαιτούσαν ήταν να μη μαλακιζόμαστε την ώρα της αναφοράς και την εκπαίδευσης. Η συναναστροφή μας με υπαξιωματικούς ήταν πολύ μικρή. όμως και πάλι, πέσαμε κατά κύριο λόγο σε κομπλέ τυπάκια. Δεν έλειπαν και οι γραφικές φιγούρες που προκαλούσαν πολύ γέλιο με το κόμπλεξ κατωτερότητας από το οποίο ξεχείλιζαν . Στα ανώτερα κλιμάκια, τα πράγματα ήταν ακόμη καλύτερα, μιας και το βασικό μέλημα της διοίκησης ήταν ενημερώνουμε τους γονείς μας ότι περνάμε καλά. (προφανώς θα υπήρχαν θείτσες που θα τους σκότιζαν καθημερινά στα τηλέφωνα)
Το πρόγραμμα είχε ως εξής: 6:10 πρωινό, 7:15 τέραρτο πρωινή αναφορά, 8+ πρωινή εκπαίδευση, 11:00 διάλειμμα για πρόγευμα, 13:00 μεσημεριανό, ξεκούραση μέχρι τις 17:00, μετά εκπαίδευση για κανα δύωρο ακόμα, βραδυνό, νυχτερινή αναφορά και μετά πάλι άραγμα.
Το φαγητό, πολύ καλό σε σχέση με αυτό που περίμενα. Μάλιστα έφτασα στη φάση να νιώθω μόνιμα σκασμένος. Τα κόλπα του Στεργίου πήγαιναν και έρχονταν και άμα είχες και λίγο το νου σου μάζευες κρουασανάκια για όλη τη βδομάδα πολύ εύκολα.
Γυμναστική μηδέν. Για την ακρίβεια η μόνη φορά που περπατήσαμε λίγο παραπάνω ήταν για να πάμε στο πεδίο βολής που απείχε κοντά 2 χιλιόμετρα από το κέντρο.
3 πράγματα που έμαθα στο κέντρο για την υπόλοιπη θητεία.
1. Δε πρέπει ποτέ να φαίνεται ότι κάθεσαι. Για παράδειγμα πέρασα μισή ώρα με το Λιάκο να σκουπίζουμε κάτι χώματα. Ήμασταν ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΧΩΜΑ με τις σκούπες και όποτε περνούσε κανένα όχημα από εκεί σηκώναμε σκόνη για να φαίνεται πως κάτι κάνουμε
2. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Λόγω του ότι υπάρχουν πολλά άτομα που έχουν τα ίδια καθήκοντα και την ίδια εξουσία πάνω στους φαντάρους οι αλληλοσυγκρουόμενες διαταγές είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Εσύ πρέπει να κάνεις την πιο ξεκούραστη επιλογή.
3. Πρέπει να χάνεσαι μέσα στο πλήθος όσο το δυνατό περισσότερο. Γυαλιά, μουστάκια, και άλλα αξεσουάρ είναι μαγνήτης για τα μάτια του ανώτερου που ψάχνει για "εθελοντές" στο σωρό.
_Ο Θάλαμος 4.1
Η αλήθεια είναι ότι ανεβαίνοντας με την εικοσάδα μου προς τη Δ Πυροβολαρχία είχα φρικάρει. Θεωρούσα ότι οι τύποι που περπατούσαν δίπλα μου ήταν τόσο διαφορετικοί που δε θα βρίσκαμε κανένα κοινό σημείο ώστε να συνυπάρξουμε. Και τελικά είχα δίκιο. Ήμασταν όντως τόσο διαφορετικοί. Βέβαια δε θα μπορούσα να είμαι πιο λάθος όσον αφορά το δεύτερο κομμάτι του συλλογισμού μου.
Τυπάδες διαφορετικών ηλικιών, από κάθε άκρη της Ελλάδας, με άλλες συνήθειες, τρόπους σκέψης και κοσμοθεωρίες καταφέραμε να φτιάξουμε μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα, που έκανε τις όποιες δυσκολίες να φαντάζουν δευτερεύουσας σημασίας.
Καλοπροαίρετα πειράγματα, πολύ γέλιο και υποστήριξη όπου χρειάστηκε.
Keep Dabbing ρε 4.1 και καλή μας θητεία!
Σειρά είχε η επίσκεψη στο ιατρείο, όπου μας εξέτασαν, εμβολιαστήκαμε και περάσαμε από ψυχολόγο και μετά ακριβώς απέναντι στο λαβύρθινθο ιματισμού για να παραλάβουμε τα ρούχα της στρατιωτικής κολεξιόν 2016-17. Εκεί μέσα γινόταν ένας χαμός. Παντελόνια μεγέθους medium, δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα, οπότε οι πολύ λεπτοί ντύθηκαν με small και όλοι οι υπόλοιποι με large. Για τους ψηλούς ή τους λίγο πιο παχουλούς η κατάσταση ήταν ανεκτή, αλλά για τους κοντούς η φάση ήταν αστεία, καθώς έφερνα υπερβολικά στα gnomάκια του διάσημου RPG.
Αφού ντυθήκαμε όπως όπως, πήραμε και επίσημα το δρόμο για το "σπίτι". Για τις επόμενες 15 ημέρες θα ανήκαμε στη Δ' Πυροβολαρχία της 3ης Μοίρας. Η εξαντλητική ημέρα έκλεισε με το καλωσόρισμα του διοικητική και με αρκετό στριφογύρισμα στα αρχαία κρεβάτια του ΕΣ.
//Βασικό hint: Δεν εντοπίστηκαν κοριοί//
_Το κέντρο
Το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Πυροβολικού | ΚΕΠΒ είναι τεράστιο και αρκετά δροσερό μιας και είναι χωμένο μέσα στο πευκοδάσος.
To προσωπικό ήταν πολύ κουλ (ειδικά σε σχέση με αυτά που άκουσα για άλλα κέντρα). Την "εκπαίδευση" μας την είχαν αναλάβει ανθυπολογαγοί, όλοι γύρω στα 23-24. Στις περισσότερες περιπτώσεις το μόνο που απαιτούσαν ήταν να μη μαλακιζόμαστε την ώρα της αναφοράς και την εκπαίδευσης. Η συναναστροφή μας με υπαξιωματικούς ήταν πολύ μικρή. όμως και πάλι, πέσαμε κατά κύριο λόγο σε κομπλέ τυπάκια. Δεν έλειπαν και οι γραφικές φιγούρες που προκαλούσαν πολύ γέλιο με το κόμπλεξ κατωτερότητας από το οποίο ξεχείλιζαν . Στα ανώτερα κλιμάκια, τα πράγματα ήταν ακόμη καλύτερα, μιας και το βασικό μέλημα της διοίκησης ήταν ενημερώνουμε τους γονείς μας ότι περνάμε καλά. (προφανώς θα υπήρχαν θείτσες που θα τους σκότιζαν καθημερινά στα τηλέφωνα)
Το πρόγραμμα είχε ως εξής: 6:10 πρωινό, 7:15 τέραρτο πρωινή αναφορά, 8+ πρωινή εκπαίδευση, 11:00 διάλειμμα για πρόγευμα, 13:00 μεσημεριανό, ξεκούραση μέχρι τις 17:00, μετά εκπαίδευση για κανα δύωρο ακόμα, βραδυνό, νυχτερινή αναφορά και μετά πάλι άραγμα.
Το φαγητό, πολύ καλό σε σχέση με αυτό που περίμενα. Μάλιστα έφτασα στη φάση να νιώθω μόνιμα σκασμένος. Τα κόλπα του Στεργίου πήγαιναν και έρχονταν και άμα είχες και λίγο το νου σου μάζευες κρουασανάκια για όλη τη βδομάδα πολύ εύκολα.
Γυμναστική μηδέν. Για την ακρίβεια η μόνη φορά που περπατήσαμε λίγο παραπάνω ήταν για να πάμε στο πεδίο βολής που απείχε κοντά 2 χιλιόμετρα από το κέντρο.
3 πράγματα που έμαθα στο κέντρο για την υπόλοιπη θητεία.
1. Δε πρέπει ποτέ να φαίνεται ότι κάθεσαι. Για παράδειγμα πέρασα μισή ώρα με το Λιάκο να σκουπίζουμε κάτι χώματα. Ήμασταν ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΧΩΜΑ με τις σκούπες και όποτε περνούσε κανένα όχημα από εκεί σηκώναμε σκόνη για να φαίνεται πως κάτι κάνουμε
2. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Λόγω του ότι υπάρχουν πολλά άτομα που έχουν τα ίδια καθήκοντα και την ίδια εξουσία πάνω στους φαντάρους οι αλληλοσυγκρουόμενες διαταγές είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Εσύ πρέπει να κάνεις την πιο ξεκούραστη επιλογή.
3. Πρέπει να χάνεσαι μέσα στο πλήθος όσο το δυνατό περισσότερο. Γυαλιά, μουστάκια, και άλλα αξεσουάρ είναι μαγνήτης για τα μάτια του ανώτερου που ψάχνει για "εθελοντές" στο σωρό.
Η αλήθεια είναι ότι ανεβαίνοντας με την εικοσάδα μου προς τη Δ Πυροβολαρχία είχα φρικάρει. Θεωρούσα ότι οι τύποι που περπατούσαν δίπλα μου ήταν τόσο διαφορετικοί που δε θα βρίσκαμε κανένα κοινό σημείο ώστε να συνυπάρξουμε. Και τελικά είχα δίκιο. Ήμασταν όντως τόσο διαφορετικοί. Βέβαια δε θα μπορούσα να είμαι πιο λάθος όσον αφορά το δεύτερο κομμάτι του συλλογισμού μου.
Τυπάδες διαφορετικών ηλικιών, από κάθε άκρη της Ελλάδας, με άλλες συνήθειες, τρόπους σκέψης και κοσμοθεωρίες καταφέραμε να φτιάξουμε μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα, που έκανε τις όποιες δυσκολίες να φαντάζουν δευτερεύουσας σημασίας.
Καλοπροαίρετα πειράγματα, πολύ γέλιο και υποστήριξη όπου χρειάστηκε.
Keep Dabbing ρε 4.1 και καλή μας θητεία!
