" Αν επομένως εγώ μεταβάλλομαι σε Θεό και ο Θεός με κάνει Ένα με τον εαυτό του , τότε , μέσα από τον ζώντα Θεό εξαφανίζεται η διάκριση μεταξύ μας. "

Meister Eckhart

Ας πούμε πως είναι βράδυ , με βοηθά περισσότερο.

Ξέρετε, σκεφτόμουν πολύ τί θα μπορούσαν να πούμε πως είναι αυτά τα οποία θα σας πω : ποιητικές αστοχίες ή λογικές τοποθετήσεις;

Δοκίμιο, έκθεση επιχειρημάτων ή κατά κόσμον ποίηση;

Έτσι λοιπόν, θα το ονομάσω με γενναιότητα ως μία " ανοιχτή επιστολή " προς τους φίλτατους αναγνώστες του λαμπρά τοποθετημένου pixeλοτού κόσμο, στον οποίο φιλοξενούμαι.

 Αθήνα / Καλοκαίρι 2016

Μία λατρεμένη κοινοτοπία που ακούω να λέγεται είναι πως η ευτυχία βρίσκεται σε στιγμές και αν είχα ένα αυτί κάθε φορά που θα ακούγονταν τούτο, έχω βάσιμες υποψίες πως θα μου έπεφτε. Φυσικά η επιρροή είναι μεγάλη και ενίοτε χορεύεις κι' εσύ στον χορό των λέξεων της εκάστοτε περιγραφής συναισθημάτων. Η δική μου δεν είναι η ευτυχία και δεν φοβάμαι αν πρέπει να προβληματιστώ ή όχι. Ανέκαθεν ήταν η Πίστη στο Σινεμά, η δεύτερη γλώσσα, η Μέκκα της εικόνας, η ψευδαίσθηση, η συμμετρία. Συστήνω λοιπόν για τώρα αφού δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς, να σας ταλαιπωρήσω με τον Κρίστοφερ Νόλαν και το αέναο δίλημμά του.

Να πως θα γίνει: Το 2014 πρωτοβγήκε στις αίθουσες η ταινία με τίτλο Διαστρικός ή αλλιώς Interstellar . Πρόκειται για ένα δυστοπικό μέλλον στο οποίο η τροφή έχει στερέψει και έχει μείνει μόνο το καλαμπόκι ενώ το τέλος είναι σίγουρα δυσοίωνο. Μία καταστροφή  λεγόμενη και ως μάστιγα κατακλύζει τα πάντα και πολύ σύντομα την ίδια την ανθρωπότητα. Ελπίδα δεν ήμαστε σίγουροι αν υπάρχει αλλά η αντίθεση σε όλα αυτά βρίσκεται όπως γίνεται συνήθως, στα πρόσωπα του αδιαμφισβήτητου ανδρισμού, που κυριεύουν τους πρωταγωνιστές του Νόλαν. Εδώ μας χαρίστηκε με γενναιοδωρία ο εκφραστικός Μακόναχι. Τα έχει όλα: πείσμα, ταλέντο, αγάπη, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, λογική, πρακτικότητα, αισιοδοξία και ίσως να είναι ο ένας από τους δύο, η διαίρεση στην ύλη της ποσότητας του κβάντο, το νετρόνιο, το Α, το Γιν, το οχ' στην οψ', ο σωτήρας. Καμία έκπληξη ως εκεί, μέχρι και που μπορείς να προβλέψεις ίσα ίσα και το τέλος. Ένα δαφνοστολισμένο φινάλε σωτηρίας συνοδεία με την ανακάλυψη κάτι καινούργιου με σκοπό να δικαιολογήσουμε και τις 3 ώρες κοντά ταινία. Όχι όμως, ο Μακόναχι έχει οικογένεια, έναν πεθερό, δύο παιδιά αγόρι - κορίτσι και μία γυναίκα που αγαπά αλλά δεν υπάρχει πια. Ενεργητικά θυμωμένος για το θάνατό της, τους φροντίζει όλους με πηγαία σταθερότητα και ευθύνη μέχρι που οι πρώην εργοδότες του ( η Νasa ) θα του ζητήσουν μαζί με μία επίλεκτη ομάδα να εγκαταλείψει τη γη με στόχο την ανακάλυψη καινούργιου βιώσιμου εδάφους για την φροντίδα επέκτασης του ανθρώπινου είδους με κόστος την απώλεια της ίδιας του της ανθρώπινης υπόστασης επί της γης, του χρόνου του.

Πλέον δεν θα κινηθεί γραμμικά αν δεχτεί, αλλά θα ταλαντευτεί στο άπειρο καθώς για να βρει το νέο καταφύγιο θα ταξιδέψει στο πιο σύγχρονο φαινόμενο διαστρέβλωσης του, μία σκουληκότρυπα. Ο γυρισμός του δεν μπορεί να υπολογιστεί, με αποτέλεσμα ο αποχωρισμός από τα παιδιά του να είναι αρνητικά προβλεπόμενος .

Και εδώ ακριβώς θα τεθεί απλά και βασανιστικά το δίλημμα.

Είσαι ικανός αν είσαι γονιός να επιλέξεις την αβέβαιη σωτηρία και να γλιστρήσεις στη ματαιότητα της πυγμής σου, αφήνοντας συνειδητά πίσω ότι δημιούργησες, έχοντας το μαχαίρι και το πεπόνι - όπως πολύ σοφά θα πει ο λαός; Νοήμων σίγουρα δείχνεις να είσαι, αλλά τι γίνεται αν τελικά το πιο απλό μάθημα θα έρθει με τη μορφή της αλφαβήτου; Α μένεις με τα παιδιά σου, Β φεύγεις μακρυά τους. Τελικά ίσως να μην σου μένει τίποτα παρά η παρόρμηση, η άγνοια και οι δύο επιλογές. Δεν είναι στα σίγουρα θέμα αυτοθυσίας ούτε μπλεκόμαστε σε αυτό σε όλη την ταινία , εδώ θέτει κάτι πιο μεγάλο και από το καθημερινό κάτι που σε αγγίζει, ο ανθρωποκεντρισμός έναντι στη νωθρότητα. Ξαφνικά για να πετύχεις και να δικαιολογηθεί κάπως το αμάρτημα του να φύγεις , γίνεται μονοθεϊστική θρησκεία. Άν θα παρατήσεις τα παιδιά σου για λίγο, μπορείς να είσαι η φύση και το πρόσωπο, η επιτυχία, το Α και το Ω , το Γιν και το Γιανγκ. Για αυτό γέλαγα σε όλη την ταινία ( νοερά πάντα ).

Τι μπορεί να σκαρφιστεί ο άνθρωπος για να δικαιολογήσει το ενστικτώδες φανερό λάθος του. "-Ω, τι δέος ! "

Φυσικά και όχι πολύ αργότερα θα έρθει και το μάθημα όταν πια ο ίδιος ο πρωταγωνιστής μας θα κάνει την επιλογή του.

Ο χρόνος. Ούτε η αγάπη, ούτε η απόγνωση, ούτε η εγκατάλειψη δεν χωρούν πουθενά.

Τώρα:

Τι μπορεί να συμβεί αν ο χρόνος είναι γραμμική συνάρτηση του αποτελέσματος της προσπάθειάς σου και όποιες τιμές και αν φανούν δίπλα σου απλά καθορίζουν το ύψος ή την εφαπτόμενη γωνία της πορείας της επιλογής του να φύγεις; Τότε , τι; Αν θέσουμε με χ το χρόνο και με α το αποτέλεσμα ( χ=χρόνος και α=αποτέλεσμα ) και θέλουμε να περιγράψουμε την πορεία της εξίσωσης αυτής ως μία ευθεία στο επίπεδο χρόνου - αποτελέσματος, θα τη γράψουμε έτσι : χ = κ * α , με κ = με το συντελεστή διεύθυνσης της ευθείας, ή αλλιώς, η 45 μοίρες γωνία της επιλογής σου. Έτσι ξέρουμε στα σίγουρα πως όποια τιμή και αν πάρει το κ , η ευθεία μας θα αλλάζει κλίση και η σχέση του χρόνου - αποτελέσματος θα εξαρτώνται από αυτό . Τι θα συμβεί όμως αν από το πουθενά δίπλα σε αυτή την φανταστική / ερασιτεχνική / μαθηματική θέση τοποθετήσουμε και τον όρο λ από το κοριτσίστικο ( λ= λοβ = αγάπη= amour =love ).

Θα προκύψει μία νέα τελείως καινούργια συνάρτηση στο επίπεδο χρόνου- αποτελέσματος παράλληλη της προηγούμενης επιλογής του να φύγει ο πρωταγωνιστής .Ξαφνικά εκείνος αγαπά και δεν αγαπά λίγο αλλά πολύ και αν η σχέση του με την κόρη του άντεξε μία σκουληκότρυπα, , τρεις καινούργιους πλανήτες , ένα νέο γαλαξία, μία μοναδικότητα , μία μαύρη τρύπα και ένα τεσσαράκτιο , αυτό μας δίνει άμεσα την εικόνα του ότι λ = άπειρο. Δεν είναι απίστευτο, ενώ η επιλογή έχει ήδη πραγματοποιηθεί και είναι σίγουρα μονοδιάστατη δεν μπορεί να γυρίσει πίσω δηλαδή, αν το λ τείνει στο άπειρο ενώ θα παραμένει στο ίδιο επίπεδο, η αγάπη σαν όρος θα τέμνει εσαεί τον άξονα του χρόνου. Η αγάπη τους λοιπόν, είναι μαθηματικά υπολογίσιμη. Θα αυξάνει μαζί τους.

Ασύγκριτο.

Μου θυμίζει αυτό που ανακάλυπταν , οι σχεδόν παρορμητικοί έφηβοι ήρωες του φετινού καλοκαιρινού Stranger Things.

Αν σε ένα κόσμο εμπεριέχεται ένα παράλληλος και διαφορετικός, αν για να τον βρεις μπορείς απλά να αναποδογυρίσεις το επιτραπέζιο; Αν όλα μπορούν να γίνονται την ίδια στιγμή, όπως μπορούν δύο παράλληλες ευθείες να κινηθούν παράλληλα σε ένα χώρο και κανείς δεν τους εμποδίζει από το να το κάνουν την ίδια στιγμή. Τι ενδιαφέρον που θα είχε ! Σε μία τυχαία χρονική στιγμή είσαι ένας για τον κόσμο σου , μοναδικός. Αλλά δύο, για το χρόνο που πιστεύει στην ύπαρξη παράλληλων γραμμών. Θα μπορούσες ας πούμε να είσαι την ίδια στιγμή για την παραπάνω υπόθεση ,η Τένια Μακρή και ο Λεονάρντο Φελίτσε Μπουσκάλια ο Χάρρυ Κλυνν και η Μισέλ Φάιφερ ο Έριχ Φρομ και ο Αδόλφος Χίτλερ , το πουκάμισο το αδειανό της Ελένης και η Ιόλη που χτενίζει τα μαλλιά της.

Εγώ σίγουρα κυμαίνομαι στην αντιστοιχία Τένιας και Μπουσκάλια και μου αρέσει εδώ, αχ πόσο μου αρέσει. Ξέρω σίγουρα όμως ότι θέλω και μπορώ να αγαπώ και το λέω αυτό ακουμπώντας και τα δύο μου πόδια στο πάτωμα, τώρα από ποιον κόσμο προέρχομαι, μάλλον να μην το μάθω και ποτέ. Για αυτούς που αγαπούν το σινεμά καθώς τυχαίνει να είναι μαθηματικοί και να έχουν δει την ταινία, ζητώ σίγουρα την επιείκειά τους και προτείνω να τοποθετήσουν και αυτοί παράλληλα με τα βιβλία τους ένα ρολόι στην μεγάλη βιβλιοθήκη του σπιτιού τους και να μας πουν σύντομα τί θα γίνει. Έτσι αν τελικά οι χρονοδείκτες είναι η γέφυρα προς το άγνωστο, θα χαρώ και θα ζητωκραυγάσω που θα είναι εκείνοι και όχι κάποιος ας πούμε σαν το DemoGorgon , να μας καλωσορίσει..

Μέχρι να γίνει αυτό και να δείτε πανικόβλητη τη Γουινόνα ή την Τζέσικα Τσαστέιν νομίζω έχουμε καιρό.

Η αρχή διατήρησης της ενέργειας δεν είναι ψιλά γράμματα σε σύγγραμα φυσικής, 

είναι ο νόμος που ορίζει, πως δεν είμαστε παρά μικρές παύσεις στον άναρχο χορό του πάντα.

Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο μεταμφιέσεις της πραγματικότητας που αντιλαμβανόμαστε.

Η απόγνωση του αποχωρισμού γεμίζει κλειδωμένα συρτάρια με στίχους,

η αστικοποίηση τα δωμάτια των ψυχιατρικών κλινικών.

Στις στιγμές των μεγάλων αποφάσεων,

 η συσσωρευμένη ενέργεια της στασιμότητας διαχέεται στο χώρο με ένα ορμητικό δάκρυ.

Η συναισθηματική πληρότητα τοποθετεί αρμονικά τα κοιμισμένα σώματα των εραστών σε μονά κρεβάτια και η μουσική σε ταξιδεύει για 4 λεπτά στην πιο όμορφη ανατολή.

Μεταλλικές σφαίρες, που για χρόνια χτυπούσαν στα εσωτερικά τοιχώματα ενός ξεχασμένου μικρού κουτιού, απελευθερώνονται με τη μυρωδιά του αίματος, που βάφει τις ράγες του τρένου ένα μεσημέρι Τετάρτης.

Όσο η θάλασσα φτιάχνει άμμο, σφυροκοπώντας αδιάκοπα τα βράχια της ακτής,

το τέλος θα παραμένει σφαλερό δημιούργημα του ανθρώπινου νου.

// Δ //