Για το λεωφορείο που δεν ήρθε ποτέ και ξέμεινες μόνος μέσα στη νύχτα.
Για τις κάλτσες σου που έγιναν μούσκεμα απ' τη βροχή και ας πρόσεχες που πατούσες,
Για τον από πάνω, που μετακομίζει τα έπιπλα κάθε βράδυ μόλις το ρολόι δείξει μεσάνυχτα.
Αλλά και για τα σημαντικά.
Αλλά και για τα σημαντικά.
Γιατί το γέλιο σου κρατάει στιγμές, ενώ το άγχος σου ώρες.
Γιατί έχασες το σημείο αναφοράς σου.
Γιατί βλέπεις τη ζωή σου να τρέχει και 'συ ακολουθείς ιδρωμένος.
Η αποσυμπίεση είναι αναγκαία, για τη διατήρηση της κανονικότητας.
Χάσιμο σε ολόιδια πάρτι που βρωμάνε αλκοόλ και ιδρώτα, ανάμεσα σε μαστουρωμένους, ερωτευμένους, ξενερωμένους, να χτυπιέσαι μέχρι να ξεμείνεις από αναπνοές.
Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή,
κάποιες μέρες μετά, μπορεί να μη θυμάσαι και τίποτα το ιδιαίτερο από εκείνο το βράδυ.
Όμως η νοικοκυρά που πέφτει νεκρή μέσα στην κουζίνα της
από μια χύτρα ταχύτητας που της έσκασε στα χέρια, έκανε μόνο ένα λάθος.
Ξέχασε την αποσυμπίεση.
Ξέχασε την αποσυμπίεση.