// // ...
// Ήμουν τυφλος και ήσουν φως μπήκες απ' τα στόρια γυμνή και χόρευες ένιωθα το πάτωμα να τρίζει κάτω απ' τα πέλματα μου και χόρευες μύριζες φθινόπωρο, ακόμα σε μυρίζω και χόρευες οι κραυγές σου φώτιζαν τους τοίχους και με το πρώτο σύννεφο έσβησες εγινες άνεμος βρόντηξες τα στόρια σκοτάδι ξανά. ...
Δε φταίει ο αλγόριθμος φταίει που δεν έμαθες να αξιοποιείς τα δεδομένα. Τα προβλήματα σου σφαίρες και συ Νίο κρύβεσαι από τους δαίμονες σου κάτω απ' το σεντόνι. Τώρα άνοιξε την κουρτίνα νούμερο δύο, μπορεί από πίσω να κρύβεται η ζωή που ονειρεύτηκες. Λάθος κουρτίνα. //και σιωπή// Και αν το χ δεν είναι μεγαλύτερο του 1, επιστρέφεις στην αρχή, πνίγεσαι μέσα στα ίδια...
