Ήθελα τόσο πολύ να βρέξει σήμερα. 

Κουράστηκα απ' τη ζέστη.

Δε θυμάμαι να με ενοχλήσει τόσο, άλλο καλοκαίρι.

Πρώτη φορά έχω τόσο έντονο το ένστικτο της φυγής.

Σα μια ακούσια διαδικασία αυτοσυντήρησης, που δε μου αφήνει επιλογή.

Μακριά απ' τα τσιμέντα, μακριά απ' τις γνωστές γειτονιές, μακριά από Pokémon και εκπαιδευτές.

Βαρεμάρα!

Δηλώνω τέκνο της νοσηρής κενότητας, που πλανιέται πάνω από τα θερινά μπαλκόνια της Αθήνας,

Για πόσο; Πόσες μπύρες ακόμα;

Το σύνδρομο της νεκρής μητέρας πρέπει να πάψει να είναι μεταφορά,

και γρήγορα να αποδράσω σε μια παραλία για το υπόλοιπο του καλοκαιριού.