Η αρχή διατήρησης της ενέργειας δεν είναι ψιλά γράμματα σε σύγγραμα φυσικής, 

είναι ο νόμος που ορίζει, πως δεν είμαστε παρά μικρές παύσεις στον άναρχο χορό του πάντα.

Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο μεταμφιέσεις της πραγματικότητας που αντιλαμβανόμαστε.

Η απόγνωση του αποχωρισμού γεμίζει κλειδωμένα συρτάρια με στίχους,

η αστικοποίηση τα δωμάτια των ψυχιατρικών κλινικών.

Στις στιγμές των μεγάλων αποφάσεων,

 η συσσωρευμένη ενέργεια της στασιμότητας διαχέεται στο χώρο με ένα ορμητικό δάκρυ.

Η συναισθηματική πληρότητα τοποθετεί αρμονικά τα κοιμισμένα σώματα των εραστών σε μονά κρεβάτια και η μουσική σε ταξιδεύει για 4 λεπτά στην πιο όμορφη ανατολή.

Μεταλλικές σφαίρες, που για χρόνια χτυπούσαν στα εσωτερικά τοιχώματα ενός ξεχασμένου μικρού κουτιού, απελευθερώνονται με τη μυρωδιά του αίματος, που βάφει τις ράγες του τρένου ένα μεσημέρι Τετάρτης.

Όσο η θάλασσα φτιάχνει άμμο, σφυροκοπώντας αδιάκοπα τα βράχια της ακτής,

το τέλος θα παραμένει σφαλερό δημιούργημα του ανθρώπινου νου.

// Δ //