Δεν είναι η ευθανασία το πρόβλημα

By Insomniac - 9/05/2016



Η "μη υποβοηθούμενη ευθανασία" του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Βέλιου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αγανακτισμένοι, χιλιάδες θρησκόληπτοι συμπολίτες μας ξεχύθηκαν στα ελληνικά internets για να εκφράσουν την πλήρη απόγνωση στην οποία έχουν περιέλθει.

  • H Δ. έγραψε: "Είμαι μέλος σε ομάδα με γυναίκες που πάσχουν από καρκίνο του μαστού, και καμία από αυτές δεν τα παράτησε. Πρόκειται περί αχαριστίας" 
  • O B. έγραψε: "O Γέροντας  Παΐσιος έπασχε από καρκίνο στο παχύ έντερο, αλλά αποφάσισε να υπομείνει τους πόνους της ασθένειας και δε κατέφυγε στην αυτοκτονία"
  • H E. έγραψε: "Ο Βέλιος ήταν δηλωμένος άθεος. Προσωπικά πιστεύω ότι η αυτοκτονία είναι ένδειξη δειλίας"

Στην αρχή, τα σχόλια μου προκάλεσαν ένα αμήχανο χαμόγελο και μια απορία· πως γίνεται κάποιος τόσο ηλίθιος; Στη συνέχεια βέβαια και με τον όγκο των "τρελών" να αυξάνεται απειλητικά, προβληματίστηκα. Είναι τρομακτικό άνθρωποι της διπλανής πόρτας να θεωρούν ακατανόητο να επιλέξει κάποιος την ευθανασία. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για καρκίνο, μια ασθένεια που αφαιρεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Το πρόβλημα δεν ξεκινά από το πώς θα επιλέξεις να πεθάνεις. Αυτή είναι η κατάληξη μιας ζωής, προκαθορισμένης. Δεν είναι μόνο τα βιβλία των πιστών με τις φανταστικές τους ιστορίες. Δεν είναι μόνο οι αναχρονιστικές αντιλήψεις μιας κοινωνίας που συντηρείται στη φορμόλη. Δεν είναι μόνο οι οικονομικοί δείκτες, που φέρνουν το κράτος να παρεμβαίνει σε θέματα που θα έπρεπε να αποτελούν προσωπική επιλογή. Είναι όλα αυτά μαζί. 

Φόρα κράνος, βάλε ζώνη, μη κατασκηνώνεις στη φύση, κόψε το κάπνισμα, κάνε τη πρωινή προσευχή, μη κάνεις ναρκωτικά, δείξε σεβασμό στον κάθε τυχάρπαστο,  παντρέψου, δούλεψε, κατανάλωσε, απολογήσου, πέθανε μέσα στον πόνο.

Πρέπει η ζωή σου να κοστίζει όσο το δυνατό λιγότερο στο κράτος και να μη προκαλεί δυσφορία στους γύρω σου. Η γέννηση κάθε δυνάμει μέλους της κοινωνίας μας συνοδεύεται με την υποχρέωση της επιλογής ενός απ' τα χιλιάδες προσχεδιασμένα κουτιά που αντιστοιχούν σε κοινωνικούς ρόλους. Τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις, και τα όρια του επιτρεπτού είναι λεπτομερώς γραμμένα στο σενάριο, στο οποίο πρέπει πάντα να παραμένουμε πιστοί.

Όποιο γρανάζι υπολειτουργεί εξαναγκάζεται σε επιδιόρθωση, 
γιατί η μη συμμόρφωση στους κανόνες δεν είναι αποδεκτή.

(Αυτοί που ξεφεύγουν βαφτίζονται τρελοί. Άξιοι θαυμασμού πολλές φορές, αλλά  τρελοί)

  • Share:

You Might Also Like

1 σχόλια