Τις
παρατήρησα , όταν δεν είχε μείνει τίποτα άλλο να παρατηρήσω.
Στην γωνία μεταξύ 28ης Οκτωβρίου και Πανεπιστημίου,
Στην γωνία μεταξύ 28ης Οκτωβρίου και Πανεπιστημίου,
πηγαίνοντας
σε μία στάση, ενός λεωφορείου.
Εκεί.
Σ’
ένα σημείο που αποτελείται από δύο ημιευθείες με κοινή αρχή,
συνειδητοποίησα
πως ο κόσμος μου είναι γραμμές.
Λοξές. Κυρτές. Ευθείες.
Γραμμές.
Αν σχηματίσεις
αμβλεία γωνία 160ο ανάμεσα στο λαιμό και το πιγούνι σου,
σημαίνει πως τις
είδες.
Τις είδες;
Γραμμές.
Κεραίες του
τραμ, τηλεφωνικές γραμμές, καλώδια της ΔΕΗ.
Οι γραμμές που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα καθώς πετούν.
Βλέπεις… ο κόσμος
μου είναι γραμμές.
Και εμπεριέχει
την κοινωνία μου, η οποία ευθυγραμμίζει
και
ευθυγραμμίζεται.
Ειρωνεία.
Ο Κανόνας λέει πως οι γραμμές πρέπει να τετραγωνιστούν, ώστε να πάψουν να είναι
γραμμές,
ώστε να πάψουν
γενικά.
Συλλογίζομαι τις
δικές μου γραμμές και αρνούμαι να τις τετραγωνίσω.
Οι γραμμές οφείλουν να μείνουν γραμμές.
Έχω πια περάσει την
γωνία της συνειδητοποίησης μου,
σχεδόν έφτασα σ’
αυτήν τη μία στάση, του ενός λεωφορείου
Και έχοντας σχηματίσει οξεία γωνία 45ο
Και έχοντας σχηματίσει οξεία γωνία 45ο
παρατηρώ τους βηματισμούς
πάνω στις γραμμές.
Πλακόστρωτες γραμμές,
οδικές γραμμές,
Σιδηροδρομικές
Όλες τους
υποτίθεται βρίσκονται εκεί για να
ενώσουν,
ότι χώρισαν, λίγα λεπτά πριν.
Ο κόσμος μου
είναι γραμμές.
Εγώ είμαι μία
γραμμή.
κυρτή όταν
κοιμάμαι,
καμπυλωτή όταν
χορεύω,
δαιδαλώδης όταν
είμαι αμήχανη.
Διακεκομμένη όταν
φεύγω.
Ο κόσμος μου
παραμένει γραμμές.
Και εγώ;
Ακόμη να καταλάβω
·
πως σε τέτοια
πληθώρα,
δε μπορούν όλες
να είναι παράλληλες.
Έφτασα.
Πρέπει να κλείσω.
