Αναζητώ τις παιδικές μου μνήμες ανάμεσα στα κτίρια.
Το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού,
με βραβείο, ένα γεμάτο κουτί τσίχλες δυόσμο.
Και η σκέψη μου πάει σε όλους εκείνους τους ξένους που περπατούν δίπλα μου.
Πόσες φορές να έχουν άραγε συναντηθεί οι δρόμοι μας,
χωρίς να γνωρίζουμε ο ένας για την ύπαρξη του άλλου;
Άγνωστοι - γνωστοί, που απαλύναμε τον πόνο μας,
βαφτίζοντας την ένδεια μινιμαλισμό και το αστικό τοπίο γεωμετρία.
Όσο γράφω αφήνω τα παγάκια να λιώσουν μέσα στο ποτό μου
όπως τότε που ανακάτευα το παγωτό μέσα στο μπολάκι,
μέχρι η σοκολάτα και η μπανάνα να γίνουν ένα
και να πέσουν με χάρη πάνω στο παντελόνι μου.
Ας σκουπιστώ.
Φωτογραφία: ΣτερεοΝοβα - Ουρανός (Cover)
0 σχόλια