Μιας και οι Αλκυονίδες ημέρες έκαναν την εμφάνιση τους, εκτάκτως και για λίγες παραστάσεις στην πόλη μας, αποφάσισα να τις τιμήσω με μια μοναχική, απογευματινή βόλτα στο κέντρο.
Γύρω στις εφτά, έφτασα στα Εξάρχεια.
Στην πλατεία λίγος κόσμος και απόλυτη ηρεμία.
Στην πλατεία λίγος κόσμος και απόλυτη ηρεμία.
Πήρα τη μπύρα μου και ξεκίνησα για ένα μικρό περίπατο. Με το βλέμμα μου να περιπλανάται στα μπαλκόνια των τελευταίων ορόφων, περνάω Θεμιστοκλέους, Αραχώβης, Ζωοδόχου Πηγής, με τελικό προορισμό, το αγαπημένο πάρκο Ναυαρίνου.
Εκεί βρίσκονται λίγες παρέες μοιρασμένες ομοιόμορφα στο χώρο.
Βρίσκω τη θέση μου, στο πεζούλι με το ψηφιδωτό απ' της μεριά της Τρικούπη. Οι γωνιακοί προβολείς, χτυπούν τη πλάτη μου, και η σκιά μου, πάντα πιστή στο ραντεβού μας, εκτείνεται απ' τα πόδια μου ως το κέντρο του πάρκου.
Ανοίγω τη μπύρα μου και αρχίζω να χαζεύω για χιλιοστή φορά, τη γύρω περιοχή, μεχρί που το μάτι μου έπιασε κάτι πολύ ιδιαίτερο. Μια νοητή σκάλα φτιαγμένη από κτίρια. Το καθένα ψηλότερο, απ' το προηγούμενο.
Μια σκάλα που ξεκινά απ' το βαμμένο κοντέινερ του πάρκου και καταλήγει σε μια πολυκατοικία, δύο τετράγωνα πιο κάτω. Χωρίς κανένα σχεδιασμό, φτιαγμένη από τόνους μπετό, και σχηματισμένη εντελώς τυχαία κάλυψε απόλυτα την ανάγκη μου για συμμετρία.
Ανοίγω τη μπύρα μου και αρχίζω να χαζεύω για χιλιοστή φορά, τη γύρω περιοχή, μεχρί που το μάτι μου έπιασε κάτι πολύ ιδιαίτερο. Μια νοητή σκάλα φτιαγμένη από κτίρια. Το καθένα ψηλότερο, απ' το προηγούμενο.
Μια σκάλα που ξεκινά απ' το βαμμένο κοντέινερ του πάρκου και καταλήγει σε μια πολυκατοικία, δύο τετράγωνα πιο κάτω. Χωρίς κανένα σχεδιασμό, φτιαγμένη από τόνους μπετό, και σχηματισμένη εντελώς τυχαία κάλυψε απόλυτα την ανάγκη μου για συμμετρία.
Στη κορυφή της σκάλας δεσπόζει ένας ηλιακός θερμοσίφωνας. Εντελώς μόνος!
Χωρίς κεραίες και άλλα καλώδια να του κόβουν τη θέα.
Χωρίς κεραίες και άλλα καλώδια να του κόβουν τη θέα.
Δεν είναι όμως σαν όλους τους άλλους. Όχι. Είχε κάτι ιδιαίτερο.
Ενώ είχε πλέον νυχτώσει και η φωτορύπανση της Αθήνας αγριεύε, ο ηλιακός, στην κορυφή της σκάλας, άλλαξε όψη. Το ασημένιο μεταλλικό σώμα του, είχε πλέον γίνει μια παραμορφωμένη ντισκομπάλα.
Απορροφούσε και εγκλώβιζε τα διάσπαρτα φωτόνια, από τις λάμπες των σπιτιών, τα φώτα των διερχόμενων αυτοκινήτων, τους μπλε φάρους των μπατσικών και βομβάρδιζε μ' αυτά τους γκριζους τοίχους των γύρω πολυκατοικιών χρωματίζοντας τους για ελάχιστα δευτερόλεπτα, ενώ κάποιες ελάχιστες φορές η λάμψη, ευθυγραμμιζόταν με τα μάτια μου.
Ο Θερμοσίφωνας ήρθε να χαλάσει το ασπρόμαυρο ραντεβού με τη σκιά μου.
Ευχαριστώ Θερμοσίφωνα!
(αξίζει να ανέβεις στη κορυφή της σκάλας, να δεις τι βλέπουν από εκεί πάνω τα περιστέρια και οι ιπτάμενοι αναρχικοί)
0 σχόλια