Αν και "news junkie", είναι η πρώτη φορά που βαριέμαι τόσο να παρακολουθήσω τις πολιτικές εξελίξεις. Αρχικά νόμιζα ότι το θέμα είναι προσωπικό, αλλά συζητώντας με τους γύρω μου κατέληξα πως είναι συλλογικό.
Όλοι είναι μουδιασμένοι από τη ταχύτατη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Από το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που μετατράπηκε στη φαρδιά-πλατιά υπογραφή του Τσίπρα στο μνημόνιο 3.
Και τώρα τι;
Με τον όρο "αντιμνημονιακός" να έχει χάσει μεγάλο μέρος της δυναμικής του καθώς αξιποιήθηκε με το γνωστό τρόπο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πλέον η αριστερά προσπαθεί να αναδιοργανωθεί κάτω από την ομπρέλα της ρήξης.
Είναι γεγονος ότι το αφήγημα της παραιτηθείσας κυβέρνησης, περί καλύτερης διαχείρισης έπεσε στο κενό. Δεδομένου αυτού, έχουμε τη δημιουργία δύο νέων στρατοπέδων στη πολιτική σκηνή της χώρας.
Από τη μία ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ με την προσθήκη του Λεβέντη, είναι ανοιχτά υπέρ της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου. Οι διαφορές των παραπάνω κομμάτων είναι υπαρκτές, αλλά αφορούν δευτερεύοντα ζητήματα, άρα η μετεκλογική συνεργασία στη βάση εφαρμογής των μέτρων είναι πολύ πιθανή.
Από την άλλη η νεοσύστατη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη βρίσκεται σε αγώνα δρόμου εύρεσης συμμαχιών χωρίς όμως να έχει ξεκαθαρίσει τη πορεία που θέλει να ακολουθήσει. Είναι πολύ διαφορετικό να έχεις στρατηγική αποχώρησης από την οικονομική ένωση σαν πρώτο βήμα, από το να το έχεις σαν τελευταία επιλογή, αν και εφόσον εκβιαστείς.
Και τελικά πρέπει να ξεκαθαριστεί αν το εθνικό νόμισμα είναι πραγματικό εργαλείο ανάπτυξης ή απλά ένα διαπραγματευτικό χαρτί.
Το σίγουρο είναι μέσα στον ελάχιστο προεκλογικό χρόνο που μας χωρίζει από τις 20 Σεπτεμβρίου δε μπορούμε να περιμένουμε θαύματα, είτε από την πλευρά των πολιτικών είτε από την πλευρά της κοινωνίας.
Μια κοινωνία που παρακολουθεί τις εξελίξεις σα να έχει παραλύσει, χωρίς να έχει διάθεση να διεκδικήσει. Ίσως αυτό να είναι και το βασικό συστατικό στοιχείο που κάνει τις εκλογές αυτές τόσο βαρετές. Η έλλειψη οράματος και ελπίδας.
0 σχόλια