Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία. Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία την επόμενη φορά που θα μας δοθεί η ευκαιρία να αποφασίσουμε για την πορεία τη χώρας. Εμείς. Όχι κάποιοι άλλοι. Εμείς.
Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία, να έρθει εκείνη η στιγμή που θα πεις και
εσύ τα μεγάλα σου ΟΧΙ. Ξέρω ότι και τώρα όμως, δεν ψηφίζεις ναι επειδή θεωρείς πως η πρόταση πάνω στην οποία
καλούμαστε να πάρουμε θέση, είναι βιώσιμη. Το γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος, ότι σε
έξι μήνες θα είμαστε πάλι στο ίδιο σημείο, χωρίς καμία προοπτική. Στο σημείο
μηδέν, για άλλη μια φορά.
Την επόμενη φορά όμως θα πεις και συ ΟΧΙ. Θα πεις και εσύ φτάνει πια!
Την επόμενη φορά όμως. Αυτή δε μοιάζει ιδανική.
Πρώτα, ξέρω. Έχεις να τακτοποιήσεις κάποια πράγματα που σε κρατούν πίσω.
Πρέπει να κάνεις κάτι τα χρήματα που έχεις στην τράπεζα. Άλλωστε όλα γι' αυτά
δε γινονται; Για τα φράγκα σου. Για την ασφάλεια σου. Για να μπορείς να
καταναλώνεις. Να ζεις.
Εγώ σε καταλαβαίνω. Νιώθω το φόβο σου. Τόσα χρόνια έτσι μάθαμε. Να
καταναλώνουμε. Δεν είμαστε πολίτες. Είμαστε καταναλωτές. Ανθρωπάκια που μάθαμε
να νοιαζόμαστε μόνο για τη πάρτη μας. Βγάλ' τα στο εξωτερικό. Κρύψ' τα στο στρώμα σου. Θάψ' τα στον κήπο σου.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη, όλα αυτά τα ψέματα. Δε φοβάσαι το ενδεχόμενο
να φύγουμε από την Ευρώπη. Δε πρόκειται να μεταφερθεί η χώρα σε άλλη ήπειρο. Το να παρομοιάζεις μια
οικονομική ένωση με την Ευρώπη του διαφωτισμού είναι το λιγότερο άστοχο. Η
ένωση την οποία θεοποιείς προσπαθώντας να τεκμηριώσεις την επιλογή του ναι,
περισσότερο θυμίζει άλλες σκοτεινές περιόδους, αυτής της ταλαιπωρημένης
ηπείρου.
Μπορεί οι συνάνθρωποι σου να βασανίζονται, αλλά εσύ ακόμα «τη βγάζεις». Μη
σε νοιάζει λοιπόν που εκατομμύρια έχουν μείνει άνεργοι. Μη σε νοιάζει που
χιλιάδες έχουν αυτοκτονήσει. Μη σε νοιάζει που οι ουρές στα συσσίτια είναι
μεγαλύτερες από αυτές των ΑΤΜ. Μη σε νοιάζει που οι νέοι επιστήμονες
αναγκάζονται να μεταναστεύσουν. Μη σε νοιάζει που οι καρκινοπαθείς δεν έχουν
φάρμακα. Μη σε νοιάζει που οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την
άλλη. Μη σε νοιάζει που οι ευρωπαίοι «φίλοι» μας, παραδέχονται δημόσια πλέον
ότι θέλουν να ανατρέψουν μια κυβέρνηση που δεν έχει κλείσει ούτε 6 μήνες, μόνο
και μόνο επειδή θίγει το ζήτημα του χρέους. Μη σε νοιάζει, που στη χώρα μας, τα
ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά. Μη σε νοιάζει που οι αποφάσεις
για τη ζωή όλων μας, παίρνονται σε δωμάτια με κλειστές πόρτες. Μη σε νοιάζει φίλε μου. Εσύ να τη βγάζεις.
Βάψε λοιπόν τα χέρια σου με αίμα. Αυτή τη φορά.
Την επόμενη θα πούμε όχι. Μαζί. ΌΧΙ
0 σχόλια