«Υπάρχει μια στιγμή όπου το μάτι , το μυαλό και η καρδιά βρίσκονται σε μιαν ευθεία. Κι αυτή είναι η στιγμή που θα μας δώσει μια φωτογραφία που θα μετρήσει για την υπόλοιπη ζωή μας»
Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω το μικρό αφιέρωμα στον μεγάλο δάσκαλο , παρά με τα ίδια του τα λόγια.
Και πόσο σημαντικό είναι αυτό που λεει ο Bresson. Τα είπε όλα σε μια φράση.
Αν και από τους σημαντικότερους της γενιάς του (όχι ο αγαπημένος μου) αξιζει νομίζω να έχει το πρώτο φωτογραφικό αφιέρωμα της σειράς που θα ακολουθήσει.
Ο H. Cartier-Bresson γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου του 1908 στο chanteloup κοντά στο Παρίσι. Η μητέρα του από τη Νορμανδία και ο πατέρας του μεγαλο-βιομήχανος.
Ο Bresson ήταν πλούσιος. Η οικογένεια του ανήκε στις εκατό πλουσιότερες της Γαλλίας. Έτσι ο,τι έκανε δεν το έκανε από βιοπορισμό.
Πριν ξεκινήσω , θα ήθελα να τονίσω κάτι.
Παρά την φήμη του Bresson , το έργο του είναι ιδιαιτέρως δυσνόητο. Οι εικόνες που μας δείχνει δεν είναι παρά μια πρόφαση για να μας οδηγήσει σε πράγματα εσωτερικά.
Στην πραγματικότητα , φωτογραφίζει την τάξη και την ισορροπία του σύμπαντος.
Κάπως βαρύ ακούγεται αυτό , το καταλαβαίνω.
Η ηδονή του ήταν ακριβώς αυτή. Να αναγνωρίζει – μεσω της φωτογραφίας – την τάξη και την ισορροπία που βρίσκονται γύρω μας.
Αχ αυτή η ισορροπία. Θα πρέπει να μεγαλώσουμε για τη νοιώσουμε.
Ας ξεκινήσουμε με την διασημότερη ίσως φωτογραφία του.
Ονομάζεται «Πίσω από τον σταθμό του Saint-Lazare» Παρίσι -1932
Ίσως είναι η πιο γνωστή του φωτογραφία αλλά και μια από τις πιο σημαντικές της φωτογραφικής ιστορίας που αν και μικρή( σε σχέση με τις υπόλοιπες τέχνες) έχει ήδη προσφέρει πολλά και έχει να προσφέρει ακόμα περισσότερα. Σε κάθε σημαντικό φωτογραφικό έργο μπορεί κάποιος να απομονώσει ένα κυρίαρχο σημείο. Εδώ, η σχεδόν τέλεια επαφή του ποδιού με την αντανάκλαση του. Η φωτογραφία μιλάει πάντα για την ακινησία. Και όταν η φωτογραφική ακινησία τονίζεται μέσα από τη φαινομενική κίνηση, το αποτέλεσμα είναι αληθινό.
Συνεχίζω με άλλη μια σπουδαία φωτογραφία
Ο ίδιος ο φωτογράφος έχει τονίσει ότι ο ποδηλάτης πέρασε τυχαία και εκείνη τη στιγμή τράβηξε τη φωτογραφία. Αλλά και για τους δυσκολόπιστους της παρέας... τι σημασία έχει εαν ο Bresson είχε βάλει κάποιον να περάσει εκείνη τη στιγμή με το ποδήλατο ; Εξάλλου είμαι της άποψης οτι όλες οι φωτογραφίες είναι σκηνοθετημένες κατά μια έννοια, μιας και από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο τα πράγματα γύρω μας αλλάζουν, οπότε τη στιγμή που θα κάνουμε εμείς το κλικ έχουμε σκηνοθετήσει το κάδρο μας.
Κλείνοντας να θυμίσω πως ο Bresson ήταν πάμπλουτος και θα μπορούσε να γλεντάει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αντιθέτως, έκοψε το κάπνισμα, το ποτό και κάθε βλαβερή συνήθειά του και αφοσιώθηκε καθαρά στην τέχνη.
Μελετώντας λοιπόν τις φωτογραφίες του αλλά και τον ίδιο σαν προσωπικότητα ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να το κάνουν όλοι οι άνθρωποι αυτό. Η απάντηση που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ.
Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω το μικρό αφιέρωμα στον μεγάλο δάσκαλο , παρά με τα ίδια του τα λόγια.
Και πόσο σημαντικό είναι αυτό που λεει ο Bresson. Τα είπε όλα σε μια φράση.
Αν και από τους σημαντικότερους της γενιάς του (όχι ο αγαπημένος μου) αξιζει νομίζω να έχει το πρώτο φωτογραφικό αφιέρωμα της σειράς που θα ακολουθήσει.
Ο H. Cartier-Bresson γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου του 1908 στο chanteloup κοντά στο Παρίσι. Η μητέρα του από τη Νορμανδία και ο πατέρας του μεγαλο-βιομήχανος.
Ο Bresson ήταν πλούσιος. Η οικογένεια του ανήκε στις εκατό πλουσιότερες της Γαλλίας. Έτσι ο,τι έκανε δεν το έκανε από βιοπορισμό.
Πριν ξεκινήσω , θα ήθελα να τονίσω κάτι.
Παρά την φήμη του Bresson , το έργο του είναι ιδιαιτέρως δυσνόητο. Οι εικόνες που μας δείχνει δεν είναι παρά μια πρόφαση για να μας οδηγήσει σε πράγματα εσωτερικά.
Στην πραγματικότητα , φωτογραφίζει την τάξη και την ισορροπία του σύμπαντος.
Κάπως βαρύ ακούγεται αυτό , το καταλαβαίνω.
Η ηδονή του ήταν ακριβώς αυτή. Να αναγνωρίζει – μεσω της φωτογραφίας – την τάξη και την ισορροπία που βρίσκονται γύρω μας.
Αχ αυτή η ισορροπία. Θα πρέπει να μεγαλώσουμε για τη νοιώσουμε.
Ας ξεκινήσουμε με την διασημότερη ίσως φωτογραφία του.
Ονομάζεται «Πίσω από τον σταθμό του Saint-Lazare» Παρίσι -1932
Ίσως είναι η πιο γνωστή του φωτογραφία αλλά και μια από τις πιο σημαντικές της φωτογραφικής ιστορίας που αν και μικρή( σε σχέση με τις υπόλοιπες τέχνες) έχει ήδη προσφέρει πολλά και έχει να προσφέρει ακόμα περισσότερα. Σε κάθε σημαντικό φωτογραφικό έργο μπορεί κάποιος να απομονώσει ένα κυρίαρχο σημείο. Εδώ, η σχεδόν τέλεια επαφή του ποδιού με την αντανάκλαση του. Η φωτογραφία μιλάει πάντα για την ακινησία. Και όταν η φωτογραφική ακινησία τονίζεται μέσα από τη φαινομενική κίνηση, το αποτέλεσμα είναι αληθινό.
Συνεχίζω με άλλη μια σπουδαία φωτογραφία
Ο ίδιος ο φωτογράφος έχει τονίσει ότι ο ποδηλάτης πέρασε τυχαία και εκείνη τη στιγμή τράβηξε τη φωτογραφία. Αλλά και για τους δυσκολόπιστους της παρέας... τι σημασία έχει εαν ο Bresson είχε βάλει κάποιον να περάσει εκείνη τη στιγμή με το ποδήλατο ; Εξάλλου είμαι της άποψης οτι όλες οι φωτογραφίες είναι σκηνοθετημένες κατά μια έννοια, μιας και από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο τα πράγματα γύρω μας αλλάζουν, οπότε τη στιγμή που θα κάνουμε εμείς το κλικ έχουμε σκηνοθετήσει το κάδρο μας.
Κλείνοντας να θυμίσω πως ο Bresson ήταν πάμπλουτος και θα μπορούσε να γλεντάει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αντιθέτως, έκοψε το κάπνισμα, το ποτό και κάθε βλαβερή συνήθειά του και αφοσιώθηκε καθαρά στην τέχνη.
Μελετώντας λοιπόν τις φωτογραφίες του αλλά και τον ίδιο σαν προσωπικότητα ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να το κάνουν όλοι οι άνθρωποι αυτό. Η απάντηση που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ.
0 σχόλια